Astma

Astma oskrzelowa to stan chorobowy zazwyczaj ostro (napadowo) występującej duszności typu wydechowego. Astma oskrzelowa jest przewlekłą chorobą zapalną, nazywaną inaczej dychawicą. Spowodowana jest infekcjami wirusowymi oraz bakteryjnymi, niekiedy nawet stresem. Dolegliwość ta powoduje u pacjentów znacznie ograniczoną wydolność dróg oddechowych i atakuje coraz większą liczbę populacji. Astma oskrzelowa jest nieuleczalna, już na samym początku powoduje w naszych oskrzelach nieodwracalne zmiany. Charakterystycznym objawem astmy jest świszczący oddech, duszności oraz uciążliwy kaszel. Jednak dzięki dobrze dobranemu leczeniu - z astmą można normalnie funkcjonować. Astmatycy skarżą się na nagłe napady duszności, które ustępują dopiero po podaniu leków i mogą kończyć się odpluwaniem wydzieliny. Wpływ na jej nasilenie mają inne choroby alergiczne i zakaźne (zwłaszcza układu oddechowego), wysoka wilgotność powietrza, tytoń i dym papierosowy, niska temperatura powietrza. Należy zauważyć, że ataki nasilają się głównie w zamkniętych pomieszczeniach, gdzie czynniki alergiczne nie znajdują drogi ujścia. W wyniku astmy oskrzelowej dochodzi zazwyczaj do rozwoju rozedmy i zespołu przewlekłego serca płucnego.

Cukrzyca

Cukrzyca – grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się podwyższonym poziomem glukozy we krwi, wynikającą z defektu produkcji lub działania insuliny wydzielanej przez komórki beta trzustki. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. U osób w wieku podeszłym występuje cukrzyca typu 2 (tzw. cukrzyca insulinoniezależna - NIDDM, lub cukrzyca wieku dorosłego - choroba metaboliczna charakteryzująca się wysokim stężeniem glukozy we krwi oraz opornością na insulinę i względnym niedoborem insuliny). Jak wynika z badań, szczyt zachorowań na cukrzycę typu 2 występuje około 60. roku życia. Szacuje się, że zmaga się z nią niemalże 40 proc. osób po 65. roku życia. Specjaliści zauważają, że u osób w wieku podeszłym cukrzyca może przebiegać bez jawnych objawów. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2 u osób starszych to m.in.: nadwaga lub otyłość (zwiększona ilość tkanki tłuszczowej), a zwłaszcza otyłość typu brzusznego, zmniejszona aktywność fizyczna, upośledzenie funkcji nerek i wątroby.

Demencja

Demencja, zwana także otępieniem, jest przewlekłą postępującą chorobą mózgu. Demencja odnosi się przede wszystkim do utraty pamięci i innych zdolności intelektualnych. Charakteryzuje się spadkiem wszystkich wyższych funkcji poznawczych, takich jak pamięć, myślenie, osąd, orientacja, rozumienie, przetwarzanie danych, zdolność do uczenia się i wyrażania siebie. Towarzyszą jej zmiany emocjonalne, takie jak: lęk, drażliwość, zmiany osobowości, utrata szacunku dla samego siebie, depresja, wahania emocjonalne, zmniejszenie ilości wyrażanych uczuć, mniejsze natężenie emocji, obojętność. Pacjent może również całkowicie zmienić sposób myślenia. Jest to poważna choroba i stanowi zagrożenie dla życia. Istnieje kilka form demencji, niektóre są bardziej powszechne niż inne, choć wszystkie oznaczają chorobę znacznie utrudniającą codzienne życie. Jest progresywna i trwa do końca życia.

Depresja

Depresja to zespół zaburzeń psychicznych cechujący się głównie pogorszeniem nastroju, zmniejszeniem energii i aktywności oraz zainteresowań. Depresja ma kilka grup objawów – obniżenie nastroju, obniżenie tempa działania i myślenia, lęk, a nawet objawy somatyczne. Nie do końca znane są przyczyny powstawania depresji, określa się tylko czynniki, które mogą jej sprzyjać, jak np. zmiany struktury mózgu, zakażenia wirusowe, czynniki genetyczne, psychologiczne czy społeczne. Depresja narasta powoli i niepostrzeżenie. Stopniowo obniża się nastrój, człowiek staje się apatyczny, bierny, nie ma ochoty na żadną aktywność, najchętniej przebywa z dala on innych osób, szuka samotności, zamyka się w sobie. Smutku nie mogą rozwiać bliscy ani pozytywne wydarzenia w życiu chorego. W ciężkiej depresji chory jest przekonany, że nie ma przed sobą żadnych perspektyw, że obecnej sytuacji nie da się już zmienić, występują urojenia prześladowcze, samoobwinianie, a także rozdrażnienie i agresja. Człowiek jest przekonany, że wszystko co złe, dzieje się przez niego, wyolbrzymia problemy. Negatywnie ocenia siebie, swoje osiągnięcia i widoki na przyszłość. Negatywne myśli są bardzo uporczywe i chory nie może się ich pozbyć. W tym stanie wzrasta bardzo ryzyko podjęcia próby samobójczej. Depresja to choroba ciężka i przewlekła, mająca tendencje do nawrotów. Sama nie ustąpi. Wymaga indywidualnie dobranej, długotrwałej (co najmniej 6-miesięcznej) i systematycznie prowadzonej terapii farmakologicznej.

Miastenia (rzekomoporaźna)

Miastenia (miastenia rzekomoporaźna, choroba Erba-Goldflama, łac. myasthenia gravis - MG) - to nabyta, przewlekła choroba, charakteryzująca się nużliwością (szybkim zmęczeniem i osłabieniem) mięśni szkieletowych. Miastenia jest chorobą układu nerwowego o podłożu autoimmunologicznym, zaliczaną też do grupy chorób nerwowo-mięśniowych. Miastenia charakteryzuje się zmiennym osłabieniem i tzw. męczliwością mięśni. Termin męczliwość lub nużliwość mięśni dotyczy zjawiska narastania osłabienia mięśni po wysiłku. Poprawa następuje po odpoczynku. Głównym objawem jest osłabienie mięśni, narastające przy powtarzanych ruchach. Przy dłuższym wysiłku może objawiać się całkowitym bezwładem. Objawy męczliwości są nasilone wieczorem. Po odpoczynku zmniejszają się. Osłabienie i męczliwość może dotyczyć różnych grup mięśniowych. Najczęściej pierwsze objawy dotyczą mięśni gałkoruchowych i mięśni powiek. Wówczas pacjenci skarżą się na podwójne widzenie, opadanie jednej lub obu powiek. Niekiedy choroba ogranicza się tylko do tych objawów - jest to tzw. postać oczna miastenii. Jednak w większości przypadków dochodzi do uogólnienia procesu chorobowego na inne grupy mięśni. I tak osłabienie mięśni mimicznych daje zmęczony wyraz twarzy. Przy próbie uśmiechu obserwujemy wówczas uśmiech poprzeczny, zwany objawem Giocondy. Niedowład mięśni żwaczy uniemożliwia dłuższe żucie pokarmów. Mowa może mieć brzmienie nosowe i zacichać w miarę mówienia lub mieć charakter bełkotliwy. Z kolei niedowład mięśni podniebienia, gardła i języka powoduje trudności w połykaniu, zwłaszcza płynów.

Mieszana choroba tkanki łącznej

Mieszana choroba tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD) jest schorzeniem przewlekłym, z naprzemiennie występującymi okresami zaostrzenia i remisji. Zwykle, zwłaszcza na początku choroby, obserwuje się osłabienie, obrzęk rąk, objaw Raynauda, bóle mięśniowo-stawowe. Niekiedy przebieg jest ostry, stwierdza się wtedy gorączkę, zapalenie mięśni i stawów, zapalenie opłucnej i osierdzia, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, martwicę palców. U niektórych pacjentów choroba ulega przekształceniu w twardzinę układową bądź toczeń rumieniowaty układowy. Rokowanie jest trudne do ustalenia ze względu na różny przebieg choroby. Około 90% pacjentów przeżywa 5 lat a 82% chorych 10 lat, o ile nie przeważają jednocześnie objawy tocznia rumieniowatego układowego i zapalenia wielomięśniowego (wówczas 10 lat przeżywa około 30% chorych). Główną przyczyną zgonu jest nadciśnienie płucne.

Osteoporoza

Osteoporoza jest chorobą, której częstość występowania wzrasta z wiekiem. Na osteoporozę najbardziej narażone są osoby po 70. roku życia. Osteoporoza występuje najczęściej u kobiet po menopauzie (osteoporoza pomenopauzalna). Istotą choroby jest obniżenie wytrzymałości kości, która zwiększa łamliwość kości. Złamania spowodowane osteoporozą powodują znaczną chorobowość i umieralność (z powodu powikłań aż 20 proc. chorych ze złamaniami kości udowej umiera w ciągu sześciu miesięcy po złamaniu, a ponad 50 proc. w ciągu następnego roku).

Parkinson

Choroba Parkinsona, drżączka poraźna (PD od ang. Parkinson’s disease) – samoistna, powoli postępująca, zwyrodnieniowa choroba ośrodkowego układu nerwowego. Choroba Parkinsona dotyczy 1% populacji ludzi od 40 do 60 roku życia, ale zdarza się również u ludzi młodszych. Objawy Parkinsona pojawiają się i narastają powoli i stopniowo w ciągu kilkunastu lat. Początkowo chorzy zauważają pewne spowolnienie ruchowe i jakby niezgrabność w ruchach, pojawiają się zaburzenia pisania (mikrografizm – bardzo drobne pismo). Spowolnieniu ulegają procesy psychiczne. Niekiedy chorzy sądzą, iż są to objawy zmian reumatycznych lub starszego wieku. Jednak po pewnym czasie osoby chore na chorobę Parkinsona zauważają u siebie zaburzenia równowagi lub trudności z wykonywaniem takich prostych czynności jak wstawanie z krzesła czy z łóżka. Przebieg choroby jest zwykle powolny, wieloletni i postępujący, mimo skrupulatnego leczenia po pewnym czasie doprowadza do inwalidztwa. Bardzo ważnym elementem postępowania leczniczego jest rehabilitacja, która pozwala choremu na dłużej zachować sprawność. Do podstawowych objawów należy: spowolnienie i zubożenie ruchów, szczególnie trudności z wykonywaniem ruchów precyzyjnych; chód szurający, drobnymi kroczkami, brak fizjologicznych współruchów (balansowania kończyn górnych) i akineza (trudności w rozpoczęciu ruchów), sztywność mięśniowa (plastyczne zwiększenie napięcia mięśniowego, twarz maskowata) oraz drżenie spoczynkowe. Inne objawy to: propulsja (tendencja do padania do przodu), retropulsja (tendencja do padania ku tyłowi), lateropulsja (tendencja do padania w bok), niewyraźna, cicha mowa, ślinotok, łojotok, napadowe pocenie się czy spowolniony przebieg procesów psychicznych, osłabiona pamięć i zdolność przypominania.

Stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba ośrodka układu nerwowego, polegająca na nieprawidłowym przekazywaniu impulsów nerwowych. Nazwa pochodzi od „rozsiania” zaburzeń w różnych miejscach układu. Choroba atakuje najczęściej osoby w wieku od 20 do 30 lat, rzadko które nie ukończyły jeszcze 18 roku życia, oraz po 50 roku życia. Na stwardnienie rozsiane częściej chorują kobiety niż mężczyźni (dotyka ich ono dwukrotnie częściej). Objawy neurologiczne stwardnienia rozsianego: zaburzenia wzroku (ból oka i łuku brwiowego, podwójne widzenie, oczopląs, zaburzenia pracy gałek ocznych, zapalenie nerwu wzrokowego), zaburzenia czucia (mrowienie, uczucie zimna, brak czucia, uczucie gorąca, nadwrażliwość na ciepło), kłopoty z utrzymaniem równowagi i koordynacją ruchów (nadmiernie obszerne ruchy, częściowa utrata kontroli nad kończynami, drżenie rąk, utrata równowagi, problemy z koordynacją ruchów), spastyczność czyli zaburzenia napięcia mięśniowego (sztywność mięśni, skurcze mięśni, odruchy patologiczne), problemy z mową (bełkotanie, mowa spowolniona), problemy z oddawaniem moczu i wypróżnianiem się (nietrzymanie moczu, zaparcia lub brak kontroli nad trzymaniem stolca, brak kontroli nad zwieraczami, uczucie niepełnego wypróżnienia, częste oddawanie stolca), zaburzenia emocjonalne, poznawcze i psychopatologiczne (problemy z pamięcią krótkotrwałą, depresja, zły nastrój, zmęczenie, problemy z nauką, zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy), zespół zmęczenia (najbardziej uciążliwy z objawów, największe nasilenie wykazuje popołudniami).

Zanik wieloukładowy

Zanik wieloukładowy (MSA) jest rzadką i nieuleczalną chorobą zwyrodnieniową ośrodkowego układu nerwowego o obrazie klinicznym zależnym od lokalizacji i nasilenia uszkodzenia. Wyróżnia się dwa podtypy kliniczne (MSA-P – z przewagą zespołu parkinsowskiego i MSA-C – z przewagą zespołu móżdżkowego) oraz trzy podtypy histopatologiczne. W przebiegu zaniku wieloukładowego dochodzi do zajęcia obszarów układu nerwowego związanych z utrzymaniem równowagi lub kontrolą takich funkcji jak regulacja ciśnienia tętniczego krwi czy oddawanie moczu i stolca. Spektrum objawów zaniku wieloukładowego jest bardzo szerokie. Do najczęściej wymienianych objawów należą objawy ruchowe oraz autonomiczne. Objawy ruchowe to: zubożenie i spowolnienie ruchowe, które w odróżnieniu od choroby Parkinsona w krótszym czasie obejmują obie strony ciała, drżenie, upadki, przekrzywienie tułowia w jedną stronę, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów. Objawy autonomiczne: omdlenia spowodowane spadkami ciśnienia tętniczego, zwłaszcza po zmianie pozycji ciała (np.: po szybkim wstaniu z pozycji leżącej lub siedzącej), zaburzenia oddawania moczu (zarówno nietrzymanie jak i zatrzymanie moczu), nietrzymanie stolca.

Zespół niespokojnych nóg

Zespół niespokojnych nóg, (RLS restless legs syndrome), zespół Wittmaacka-Ekboma, to zespół objawów polegający na występowaniu uczucia zmęczenia i niepokoju nóg, którym towarzyszą różnego rodzaju parestezje przejawiające się jako uczucie występowania mrówek pod skórą lub uczucie pienienia się krwi w żyłach. Charakterystyczną cechą zespołu jest jego ustępowanie lub znaczne złagodzenie pod wpływem ruchu. Z uwagi na to, że dolegliwości związane są z odpoczynkiem, najczęściej objawy nasilają się w nocy i towarzyszy im wtedy bezsenność. Wspomniane objawy tzw. okresowe ruchy kończyn podczas snu, przejawiają się kilkusekundowym zgięciem i wyprostowaniu dużego palca w stopie, oraz zgięciu w stawie skokowym. Czasami zgięcie może występować także w stawie kolanowym i biodrowym. Częstość występowania tego zespołu szacuje się na około 5% populacji ogólnej i ponad 10% osób powyżej 65. roku życia.

Inkontynencja

Inkontynencja (nietrzymanie) to objaw polegający na niekontrolowanym wydalaniu moczu lub kału. Inkontynencja nie jest chorobą samą w sobie lecz skutkiem choroby. Poniżej wymienione są choroby i główne czynniki ryzyka powstania inkontynencji.

• Zmiana położenia macicy (u kobiet)
• Obciążenia dla mięśni miednicy (ciąża, poród, nadwaga)
• Przerost gruczołu krokowego (u mężczyzn)
• Menopauza (u kobiet)
• Urazy rdzenia kręgowego
• Stwardnienie rozsiane
• Przewlekłe zaparcie
• Zapalenia pęcherza moczowego
• Leki diuretyczne lub działania niepożądane leków
• Kamica nerkowa
• Guzy układu moczowo-płciowego
• Ostre zapalenia
• Problemy psychiczne
• Zaburzenia lękowe
• Choroba Parkinsona
• Choroba Alzheimera
• Wady wrodzone
• Zabiegi chirurgiczne
• Udar mózgu

Arthroza

Arthroza lub choroba zwyrodnieniowa stawów to choroba będąca wynikiem zdarzeń zarówno biologicznych, jak i mechanicznych, które zaburzają powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej. Towarzyszy jej powstanie wyrośli kostnych oraz proces zapalny w obrębie błony miaziowej oraz tkanek okołostawowych. Choroba zwyrodnieniowa stawów należy do grupy 10 chorób powodujących najcięższe kalectwo na świecie. Uważa się, że choroba dotyczy 25–30% osób w wieku 45–64 lat, 60% starszych niż 65 lat i więcej niż 80% osób w wieku powyżej 75 lat. Objawy spowodowane przez te zmiany występują u około 18% kobiet i 10% mężczyzn. Spośród tych chorych u około 80% dochodzi do znacznego ograniczenia ruchomości stawów, a u 25% do kalectwa. W przeszłości chorobę zwyrodnieniową postrzegano jedynie jako wynik naturalnego procesu starzenia się organizmu, w tym samego stawu oraz mechanicznego ścierania się powierzchni stawowych. Jednakże choroba zwyrodnieniowa może występować u osób młodych, natomiast niektóre osoby starsze nie wykazują żadnych objawów choroby zwyrodnieniowej stawów. Czytaj więcej na wikipedia.org

Choroba zwyrodnieniowa stawów

Choroba zwyrodnieniowa stawów (lub Arthroza), to choroba będąca wynikiem zdarzeń zarówno biologicznych, jak i mechanicznych, które zaburzają powiązane ze sobą procesy degradacji i syntezy chrząstki stawowej. Towarzyszy jej powstanie wyrośli kostnych oraz proces zapalny w obrębie błony miaziowej oraz tkanek okołostawowych. Choroba zwyrodnieniowa stawów należy do grupy 10 chorób powodujących najcięższe kalectwo na świecie. Uważa się, że choroba dotyczy 25–30% osób w wieku 45–64 lat, 60% starszych niż 65 lat i więcej niż 80% osób w wieku powyżej 75 lat. Objawy spowodowane przez te zmiany występują u około 18% kobiet i 10% mężczyzn. Spośród tych chorych u około 80% dochodzi do znacznego ograniczenia ruchomości stawów, a u 25% do kalectwa. W przeszłości chorobę zwyrodnieniową postrzegano jedynie jako wynik naturalnego procesu starzenia się organizmu, w tym samego stawu oraz mechanicznego ścierania się powierzchni stawowych. Jednakże choroba zwyrodnieniowa może występować u osób młodych, natomiast niektóre osoby starsze nie wykazują żadnych objawów choroby zwyrodnieniowej stawów. Czytaj więcej na wikipedia.org

Nadciśnienie (tętnicze)

Nadciśnienie tętnicze, hipertensja, w węższym znaczeniu choroba nadciśnieniowa, to schorzenie układu krążenia krwi charakteryzujące się okresowo lub stale podwyższonym ciśnieniem tętniczym, zarówno skurczowym (górnym), jak i rozkurczowym (dolnym). Zdecydowana większość (ponad 90%) przypadków nadciśnienia ma charakter pierwotny (samoistny), to znaczy nie ma znanej somatycznej przyczyny, którą dałoby się usunąć interwencją medyczną. Uważa się, że odgrywają w niej rolę czynniki genetyczne i środowiskowe. Pozostałe przypadki to choroba o charakterze wtórnym (objawowym), gdy dobrze jest znana przyczyna choroby, na przykład choroby nerek, choroby gruczołów dokrewnych lub choroby mózgu. Nadciśnienie, aż do chwili wystąpienia powikłań, zwykle przebiega skrycie. Podwyższone wartości ciśnienia tętniczego wykrywane są w wyniku rutynowego badania lekarskiego bądź incydentalnym pomiarem. Przez wiele lat istniejącemu nadciśnieniu mogą nie towarzyszyć żadne objawy. Jeśli już wystąpią, są one mało charakterystyczne: bóle głowy, nadmierna pobudliwość, bezsenność, łatwe męczenie, czasem uczucie kołatania serca, zaczerwienienie twarzy, szyi, klatki piersiowej (zwłaszcza przy dużym wzroście ciśnienia). W przypadku nadciśnienia wtórnego mogą być obecne objawy choroby podstawowej. U niektórych chorych nadciśnienie może mieć charakter chwiejny i nie powodować powikłań narządowych przez długi czas, natomiast u innych od chwili rozpoznania ma charakter utrwalony i wcześnie prowadzi do owych powikłań. Powikłaniem przede wszystkim jest uszkodzenie nerek (przewlekła niewydolność nerek, aż do konieczności dializy), układu krążenia (niewydolność mięśnia sercowego, zawał serca) oraz powikłania ze strony układu nerwowego (niedokrwienny udar mózgu, zespół otępienny). Czytaj więcej pod wikipedia.org

Niedomykalność zastawki mitralnej

Niedomykalność zastawki mitralnej (Mitralklappensklerose) to wada serca polegająca na nieprawidłowym zamykaniu się płatków zastawki dwudzielnej, powodującym wsteczny przepływ krwi z lewej komorydo lewego przedsionka podczas skurczu. Czytaj więcej pod wikipedia.org

Zwężenie kanału kręgowego

Zwężenie kanału kręgowego to stan w którym kanał kręgowy lub otwory międzykręgowe ulegają zwężeniu, co doprowadza do ucisku rdzenia kręgowego i nerwów. Główną przyczyną jest proces degeneracji kręgosłupa związany z wiekiem. Początek objawów występuje w różnym wieku, ale najczęściej jest to piąta i szósta dekada życia. Choroba występuje równomiernie u obu płci. Zwężenie kanału kręgowego może dotyczyć odcinka szyjnego kręgosłupa, odcinka lędźwiowego kręgosłupa lub obu. Jednym z głównych objawów jest narastanie dolegliwości bólowych podczas stania i chodzenia. W leczeniu stosuje się fizjoterapię, ze szczególnym naciskiem na przywrócenie prawidłowej postawy ciała i wzmocnienie mięśni przykręgosłupowych. Do łagodzenia bólu wykorzystuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne. Przy braku poprawy, nasilonym bólu, objawach porażenia nerwówstosuje się leczenie operacyjne. wikipedia.org

Stwardnienie zanikowe boczne

Stwardnienie zanikowe boczne (ALS) to nieuleczalna, postępująca choroba neurodegeneracyjna, która prowadzi do niszczenia komórek rogów przednich rdzenia kręgowego, jąder nerwów czaszkowych rdzenia przedłużonego oraz neuronów drogi piramidowej, czyli wybiórczego uszkodzenia obwodowego (dolnego) i ośrodkowego (górnego) neuronu ruchowego. Pojawia się głównie w 6. i 7. dekadzie życia, częściej u mężczyzn. U pacjentów w toku rozwoju choroby dochodzi do powolnego, ale systematycznego, pogarszania się sprawności ruchowej, a w późniejszych etapach do całkowitego paraliżu i ostatecznie śmierci poprzez zatrzymanie pracy mięśni oddechowych. Ogólnie przyjmuje się, że ALS prowadzi do śmierci w ciągu 3-5 lat; najczęściej śmierć z powodu ALS następuje wskutek niewydolności oddechowej (paraliż mięśni oddechowych). Czytaj wiącej pod wikpedia.org

Skolioza

Skolioza - skrzywienie kręgosłupa, zwane często „bocznym skrzywieniem kręgosłupa”. Wbrew tej nazwie, skolioza nie jest jedynie bocznym skrzywieniem, a trójpłaszczyznowym. Skolioza to schorzenie należące do grupy wad postawy ciała, w których kręgosłup przyjmuje nieprawidłowe ustawienie. Podstawą jest wygięcie boczne, zwykle w odcinku piersiowym. Objawy skoliozy to zaburzenie równowagi i zmiana położenia środka ciężkości powoduje, że pozostałe odcinki kręgosłupa wyginają się kompensacyjnie. Zwykle pogłębieniu ulega lordoza (przodowygięcie) lędźwiowa i kifoza (tyłowygięcie) piersiowa. Może dojść do wyrównawczego skrzywienia nad lub pod zaburzeniem pierwotnym oraz do czynnościowego skrócenia jednej z kończyn dolnych. W zaawansowanej chorobie nieprawidłowo ustawione kręgi skręcają się wokół osi, co prowadzi do powstania garbu. Czytaj więcej pod wikipedia.org

Urostomia

Urostomia to stomia umożliwiająca odpływ moczu z dróg moczowych. Polega na utworzeniu ujścia moczowodów na powierzchni brzucha i służy do wydalania moczu. Jest stosowana, gdy pojawią się problemy z oddawaniem moczu, jako powikłanie chorób lub uszkodzenia pęcherza moczowego. Ujście utworzone jest przy pomocy fragmentu jelita cienkiego lub grubego (wycina się cześć jelita i wykorzystuje go jako kanał pomiędzy połączonymi moczowodami, a ścianą brzucha). Zazwyczaj wycina się kilkucentymetrowy fragment jelita, co nie wpływa na jego funkcjonowanie. W niektórych wypadkach urostomia zostaje wytworzona bezpośrednio na moczowodach lub pęcherzu. Urostomia wymaga specjalnego worka stomijnego, który jest przyklejany na brzuchu.